99% O Toluïdine-reagens voor algemeen gebruik voor ongediertebestrijders

Reagens voor algemeen gebruik O-Toluidine voor ongediertebestrijders

O-Toluïdine wordt gebruikt als tussenproduct bij de synthese van de grote hoeveelheden metolachloor en acetochloor, herbiciden, bij de vervaardiging van meer dan 90 kleurstoffen en pigmenten (bijv. Azopigmentkleurstoffen, zuurvaste kleurstoffen, triarylmethaankleurstoffen, indigoverbindingen en zwavel kleurstoffen), en als tussenproduct voor synthetisch rubber en rubbervulcaniserende chemicaliën, farmaceutische producten, pesticiden en andere chemicaliën.O-Toluïdine wordt ook gebruikt in het klinische laboratorium als ingrediënt in een reagens voor glucoseanalyse en voor weefselkleuring.

Beroepsmatige blootstelling

Beroepsmatige blootstelling aan o-toluïdine kan optreden door inademing of huidcontact tijdens de productie ervan, of tijdens de productie van pigmenten, kleurstoffen en rubberchemicaliën die van deze chemische stof zijn vervaardigd.Medisch personeel en laboratorium kunnen worden blootgesteld bij gebruik van o-toluïdine voor het kleuren van weefsels (IARC, 2010).

Uit de Amerikaanse National Occupational Exposure Survey (1981-1983) werd geschat dat 30.000 (waaronder ongeveer 15.500 vrouwen) werknemers mogelijk werden blootgesteld aan o-toluïdine (NIOSH, 1990).Maar er zijn geen schattingen van het aantal blootgestelde werknemers in de Europese Unie gerapporteerd.

In een chemische fabriek in de voormalige Sovjet-Unie waar o-toluïdine werd geproduceerd via reductie van o-nitrotolueen, werden arbeiders blootgesteld aan concentraties van o-toluïdine in de lucht die over het algemeen de maximaal toegestane concentratie met een factor 2 tot 7 overschreden.In totaal 215 luchtmonsters werden de hoogste blootstellingsniveaus waargenomen tijdens destillatie- en extractieprocessen (25–28,6 mg/m3).Blootstelling van de huid werd ook gedocumenteerd (Khlebnikova et al., 1970).Metingen in de jaren 40 in een Amerikaanse kleurstoffabriek gaven aan dat de concentratie van ortho-toluïdine < 0,5 ppm [2 mg/m3] was in de lucht in de werkkamer en in de ademzone van de arbeiders, en < 0,3–1,7 mg/L in de urine van werknemers die betrokken zijn bij de productie van thio-indigo (Ott & Langner, 1983).Blootstelling aan ortho-toluïdine werd ook gemeld bij planten die betrokken zijn bij de kleurstofproductie in Italië (Rubino et al., 1982), Duitsland (Stasik, 1988) en de VS (New Jersey) (Delzell et al., 1989). , maar er werden geen gegevens over blootstellingsniveaus verstrekt.

Medisch en laboratoriumpersoneel wordt mogelijk ook blootgesteld aan o-toluïdine, hoewel de concentraties in de lucht naar verluidt laag zijn (EPA, 1984; Kauppinen et al., 2003).

Concentraties van o-toluïdine in de binnenlucht in planten die rubberantioxidanten produceren of rubberartikelen vulkaniseren, varieerden tot enkele honderden µg/m3 en de o-toluïdineconcentraties in post-shift urinemonsters waren ongeveer 100 µg/L (Ward et al., 1991; Teass et al., 1993; Ward et al., 1996; Korinth et al., 2006).

Niet-beroepsmatige blootstelling

Significante niet-beroepsmatige blootstelling aan o-toluïdine kan het gevolg zijn van het gebruik van sommige haarkleurmiddelen, tabaksrook of het plaatselijke verdovingsmiddel prilocaïne.In een studie uit Turkije (Akyüz & Ata, 2008) werd o-toluïdine aangetroffen in 34 van de 54 geteste haarkleurmiddelen, in concentraties tot 1547 µg/g.Prilocaïne, een veel gebruikt anestheticum, wordt gemetaboliseerd tot o-toluïdine.Bij 25 patiënten die lokale anesthesie kregen, nam de gemiddelde hoeveelheid o-toluïdine-adducten aan hemoglobine (Hb) 6-360 maal toe, van 0,54 ± 0,95 ng/g Hb vóór behandeling tot 22 ± 13,2 ng/g Hb na 24 uur na een operatie (Gaber et al., 2007).o-Toluïdine is gemeten in gewone sigarettenrook met 9-144 ng per sigaret (Stabbert et al., 2003), en de concentraties in de urine van rokers zijn hoger dan die van niet-rokers (Riffelmann et al., 1995; Riedel et al. ., 2006).o-Toluïdine is ook aangetroffen in oppervlaktewater en industrieel afvalwater (Shackelford & Keith, 1976; Neurath et al., 1977; EPA, 1984; NTP, 2004), in groenten zoals boerenkool, selderij en wortelen, in het vluchtige aroma van zwarte thee (Vitzthum et al., 1975; Neurath et al., 1977), en in moedermelk (DeBruin et al., 1999), maar de niveaus zijn over het algemeen erg laag.